همایش تجلیل از “بهمن خان فتحی” ؛ ایل خانی که معلمی دوست داشت /+تصاویر

“آوای انقلاب”؛ شاگردان ،علاقمنمدان و کنشگران عرصه فرهنگ روز پنج شنبه ۱۳اردیبهشت ۱۴۰۳در سالن ارشاد دهدشت کنار هم جمع شده تا از خدمات “بهمن خان فتحی” در سالها خدمت به تعلیم و تربیت و فرهنگ دیارش تجلیل و تقدیر کنند.

مرد فرهنگ دوستی که بهمن ماه ۱۳۲۷ در روستای قلعه جلو در بخش چاروسا دیده به جهان گشود و در سالهای که کسی کمتر درس میخواند ،درس خواند و سختی کشید و بعدها معلم شد و آموزگاری برگزید و تا امروز چه ایام اشتغال به تدریس و چه قلم به دست در حال نگارش در یاد و خاطر شاگردانش بوده و امروز در هفته معلم ۱۴۰۳ سزاوارانه قدرش نکو دانستند.

در زیر گذری بر آنچه بر وی گذشته را بخوانید؛

« به نام خدا »

“گذری بر زندگیِ جناب آقای «بهمن خان فتحی”

در بهمن ماه سال ۱۳۲۷ در روستای قلعه جلو از توابع بخش چاروسا متولد شد.

سال ۱۳۳۴ در مدرسه ای که با تلاش و همتِ پدر و عموهایش در روستای قلعه جلو تأسیس شده بود، وارد مدرسه ی ابتدایی شد.

معلم ایشان، در پایه اول ، آقای عبدالله کرمزاده از بهبهان و در سال پنجم ابتدایی ، آقای قدرت الله دانشور( از اولین معلمین دوره ی اول دانشسرای عشایری )بود.

سال ششم را در لنده گذارند و شاگرد زنده یاد ، آقای سلبعلی محمدی بودند. البته در آن سال به دلیل تحولاتی در آموزش و پرورش ، امتحانات نهایی کلاس ششم در لنده برگزار نشد و به ناچار ، ادامه ی دوران دانش آموزی خود را در بهبهان گذارند.

در آن سالها ، مشکلات عدیده ای را در راه کسب دانایی و تحصیل ، تحمل و گذراندند. بطوریکه ؛ برای دیدار خانواده ، باید مسیر بهبهان تا قلعه جلو را سه روزه و با پای پیاده طی می‌کردند !

تلاش مستمر و تحمل شرایط طاقت فرسا ، بالاخره نتیجه داد و توانست در سال ۱۳۴۶ در رشته ی علوم طبیعی ( علوم تجربی) موفق به کسب مدرک دیپلم شود‌.

ایشان اولین فرزند ایل طیبی سردسیر بود که موفق به کسب این مدرک ( مدرک دیپلم) شد.

در همان سال در شهر اهواز در آزمون کنکور شرکت کرده و علیرغم پذیرفته شدن، به دلیل عدم اطلاع رسانی به موقع و عدم مراجعه به موقع هنگام ثبت نام ، از راه یافتن به دانشگاه باز ماند.

در اواخر سال ۱۳۴۷ ، به پادگان سپاهیان دانش در اهواز اعزام و بعد از گذراندن شش ماه دوره ی آموزشی ، به استان چهارمحال و بختیاری ، در شهرستان بروجن و روستای دشتک ، که مردمی بسیار خونگرم و مهربان دارد ، به عنوان معلم سپاهی دانش ، مشغول به تعلیم و تربیت فرزندان آن خطه شد. این دوره نزدیک به دوسال طول کشید.

در اوایل سال ۱۳۵۰، در فرمانداری کل یاسوج ( استانداری فعلی) به عنوان کارمند فرهنگ و هنر جهت گذراندن دوره به تهران معرفی شد ، اما؛ بعد از حدود دو ماه ، به دلیل علاقه وافری که به منطقه ی چاروسا داشت، از ادامه ی دوره صرفنظر کرد و به منطقه برگشت.

تا اینکه ،در مهرماه ۱۳۵۰ ، به استخدام رسمی آموزش و پرورش درآمد و در تنها دبیرستان شهر دهدشت به تدریس مشغول شد.

آن زمان ، رییس دبیرستان ، شادروان غلامحسین پروانی بود و کادر دبیرستان همگی غیر بومی بوده اند تا اینکه در سال بعد،آقای خداکرمپور و زنده یاد حمدالله دوستی ، به کادر آموزشی اضافه شده اند.

در سال ۱۳۵۳ مدارس راهنمایی افتتاح و جایگزین کلاس هفتم تا نهم شده است.

در همین سال( ۱۳۵۳) مسئولیت مدارس سپاه دانش در شهرستان به ایشان محول گردید. ایشان وظیفه داشت که در آن سالها با اسب ، به دورافتاده ترین روستاهای شهرستان، به ویژه در منطقه ی طیبی و بهمئی ، در جهت رفع مشکلات آموزشی و کمک به فرزندان منطقه، بسیار تلاش می کرد.

در سال ۱۳۵۴، بارها برای کسب مجوز و تأسیس مدرسه راهنمایی اقدام کرد، اما هربار به بهانه ی کمبود دبیر و نبود جاده ی مناسب،این درخواست رد می شد. سرانجام با تلاش و پیگیری آقای بهمن خان فتحی و موافقت آقای صمدی، رییس آموزش و پرورش وقت، مجوز موقت تأسیس مدرسه ی راهنمایی را در چاروسا گرفت و به تنهایی ، مسئولیت این کار را به عهده گرفت و با دست پُر ، راهی منطقه شد.

با پخش آگهی در سراسر منطقه ی طیبی و بهمئی سردسیر ،فقط در طول یک هفته ، بیش از هشتاد نفر از دانش آموزان در پایه ی هفتم ، ثبت نام کرده اند.
اما؛ مشکل جدید، مشکل آمار کم دانش آموزان و به حد نصاب نرسیدن تعداد آنها بود! آمار دانش آموزان را به دهدشت آورد ،اما؛ به بهانه های مختلف ، از جمله ، آمار کم دانش آموزان و کمبود دبیر تخصصی، کسب مجوز دایم تأسیس را تایید نمی کردند. به ایشان گفتند که ، خودت باید چاره ای بیاندیشی و راهی برای این معضل بیابی!

یکی از معلمان منطقه که به تازگی مدرک دیپلم طبیعی را کسب کرده بود و در مقطع ابتدایی مشغول به کار بود، آقای مختار نیک پور بود که با پیگیری ، برایشان ابلاغ تدریس در مقطع راهنمایی گرفت.

مشکل دیگر این بود که، با وجود تعهد اداره برای تامین فضای فیزیکی مدرسه ، به دلیل عدم همکاری اداره کل، خُلف وعده کرده اند و فضا را مهیای افتتاح نکرده اند. اما؛ شرایط به گونه ای پیش رفت که آقای فتحی مجبور شدند، برای از دست ندادن این فرصت طلایی و این امتیاز تأسیس ، خانه ی شخصی خودش را در قلعه جلو ، پیشنهاد دهد و مدرسه را به طور موقت دایر کند.

بعد از گذشت چند ماه ، فضای فیزیکی در قلعه رییسی فراهم شد و مدرسه به آنجا منتقل شد.

با رایزنی ایشان،و صحبت با والدین دانش آموزان منطقه که فرزندان آنها در لنده مشغول به تحصیل بوده اند،توانسته مشکل آمار دانش آموزی را حل و مجوز دایمی مدرسه را برای همیشه اخذ و مدرسه ی راهنمایی را تأسیس کند.
از جمله همکاران ایشان در سالهای بعد،شادروان محمدتقی نیک نژاد،و آقایان فضل‌اله نریمان ، فریدون پاسدار ،قلی آذرنیا ، نعمت اله کریم زاده، حیات زاهدی ، بندر محبی و…بوده اند .

ایشان در سال ۱۳۵۵، با دختر عموی خود ازدواج کرد که حاصل آن ازدواج ، یک پسر و چهار دختر است.
در سال ۱۳۵۷، همزمان که به تدریس مشغول بوده اند ، به مدت چهار سال در دوره های ضمن خدمت ، به همراه دوستانی از جمله زنده یاد آقای گشتاسپ تقی زاده و… به دانشگاه تربیت معلم شیراز ، برای کسب مدرک کاردانی و کارشناسی در رفت و آمد بوده اند .

بعد از سال ۱۳۵۷ و آن شرایط خاص، باوجود اینهمه تلاش آقای فتحی در راستای به ثمر نشستن توانمندی دانش آموزان منطقه ، آقای امیر کلاهی رییس آموزش و پرورش وقت ، که فردی بی تدبیر ، خشن و ناآگاه از شرایط منطقه بود، ایشان و آقای فضل اله نریمانی و شادروان محمد تقی نیک نژاد را به اجبار از منطقه ی چاروسا ،به مدرسه ی راهنمایی سواری در پشته ی زیلایی منتقل کرد.
سپس در سال بعد به شهر دهدشت منتقل و مشغول به کار شد.

در سال ۱۳۶۴، داوطلبانه به جنگ اعزام شد و همچون گذشته ، این بار در این سنگر مقدس، مشغول به دفاع از ایران عزیز شد.

در آن سالها ، مدتی به عنوان سرگروه آموزشی در اداره آموزش و پرورش مشغول به کار شد.
سپس در مهرماه سال ۱۳۷۸ بعد از سالها تلاش در راستای تعلیم و تربیت فرزندان شهرستان که هرکدام از آنها در زمینهای مختلفی زبانزد خاص و عام هستند ، بازنشسته شد.
از جمله شاگردان بنام و توانمند ایشان ؛ جناب آقای دکتر ربانی ، پزشک محبوب ، مردمی و متخصص کلیه است، که در دانشگاه علوم پزشکی استان مشغول به کار و خدمت رسانی به مردم است.

ایشان در سالهای بعد از بازنشستگی، تلاشش را در جهت آگاهی بخشی به نسل امروز ادامه داد و کتابی را با عنوان « تبار و طبیعت ایل طیبی سردسیر » تألیف کرد .

اردیبهشت ماه ۱۴۰۳